Black Israelites

Czy to możliwe, aby trąd stał się kluczem do poznania tożsamości Izrealitów?

TO OD POCZĄTKU... CZYM DOKŁADNIE JEST TRĄD?

Trąd jest jedną z najstarszych chorób towarzyszących gatunkowi ludzkiemu na przestrzeni wieków. Pierwsze wzmianki o przypadkach zachorowania pojawiają się już w okresie archaicznym i mają miejsce na terenach Starożytnego Egiptu. Wraz z upływem kolejnych wieków choroba ta swoim zasięgiem zaczyna obejmować coraz większe połacie ziem, przez co staje się coraz poważniejszym problemem dla kolejnych władców Bliskiego Wschodu.

Chorych na trąd odbierano jako przyczynę trwania grzechu i zaczątek wszelkiego rodzaju nieczystości, dlatego też wykluczano ich z wszelkich przejawów życia społecznego i osadzano w specjalnie wyznaczonych dla nich osiedlach (tzw. leprozoriach). Ich sytuacja zaczęła poprawiać się dopiero w późnym średniowieczu, kiedy to król Jerozolimy Baldwin IV będąc w trakcie wojny z muzułmanami stał się jedną z ofiar szerzącej się wśród nich epidemii. Przykład monarchy i jego towarzyszy pozwolił przełamać panujące w Europie tabu związane z tą chorobą, a Jerozolima za panowania Baldwinów stała się matecznikiem dla wszelakich szpitali - hospicjów opiekujących się ludźmi chorymi i cierpiącymi.

Charakterystycznym dla tej choroby objawem są tworzące się na powierzchni skóry twarzy i tułowia suche i szorstkie owrzodzenia, które są znacznie jaśniejsze od normalnego koloru skóry. W ich obrębie występują zaburzenia czucia dotyku, ciepła, a nawet bólu. Zmiany te nie goją się długimi miesiącami…

CO DALEJ...?

Opis tej choroby pojawia się także w biblijnej Księdze Wyjścia i to w dość niezwykły sposób.

„Ponownie rzekł do niego Pan: Włóż rękę w zanadrze! I włożył rękę w zanadrze, a gdy ją wyjął, była pokryta trądem białym jak śnieg. I rzekł znów: Włóż rękę w zanadrze! I włożył ją ponownie w zanadrze, a gdy ją po chwili wyciągnął, była taka jak reszta ciała”

(Księga Wyjścia 4:6-7).

Forma białego trądu występuje tylko i wyłącznie u osób o ciemnym kolorze skóry. U osób o jasnej karnacji typowe dla tej choroby rozjaśnienia nie są zbyt dobrze widoczne. W oparciu o ten cytat można śmiało domniemywać, że członkowie Narodu Wybranego mieli CIEMNĄ skórę. Kłóci się to jednak z typowym dla nas wyobrażeniem Żyda jako osoby o białej cerze, wydatnym nosie i długich czarnych pejsach. Dlaczego więc nic o tym nie wiemy?

ROZWIĄZANIE ZAGADKI.

To że Hebrajczycy różnili się od dzisiejszych mieszkańców Tel Awiwu wiemy z całą pewnością. Badania antropologiczne w tym zakresie wydają się całkowicie potwierdzać genezę znaną nam z kart Starego Testamentu. Potomkowie legendarnego Izraela w czasach biblijnego Józefa stanowili prosty pasterski, który w poszukiwaniu lepszych warunków życia przybył na tereny rolnicze położone w dolinie Nilu. Nie była to w owym czasie sytuacja wyjątkowa  -  w wiekach wcześniejszych w obliczu upustynniania się równiny na Saharze w podobny sposób postąpiło wiele innych ludów. Egipt w czasach Mojżesza stanowił więc bogatą mieszanką ludów o pochodzeniu semickim (śniadych) i chamickim (czarnych). Język starożytnego Egipcjan w opinii językoznawców należeć miał do grupy języków tzw. semicko - chamickich mających swoje pochodzenie utożsamiać z terenami dzisiejszej Abisyni. Zbyt często eurocentrycznym badaczom zdarza się w tej całej  historii bagatelizowanie roli ludzi czarnych. Faktem rzekomo zaprzeczającym całemu temu zdarzeniu jest powoływany przede wszystkim przykład dzisiejszych Koptów jako bezpośrednich blado-śniadych potomków Egipcjan. Jednak malowidła ścienne i papirusy przedstawiające ich samych we własnym wydaniu ukazują te osoby jako postacie o hebanowo – oliwkowym odcieniu skóry. Dopiero w późniejszych latach zaczęła utrwalać się zasada, że im ciemniejsza skóra, tym gorszy status społeczny. Odnosi się do podbić ludów typu kaukaskiego zapoczątkowanych przez Aleksandra Wielkiego.

 Faraoni często brali sobie małżonki z Południa (słynna królowa Nefertari), co  może świadczyć tylko i wyłącznie o potędze Etiopczyków w tamtych czasach (pośród wszystkich żon Ramzesa II tylko Nefertari jest przedstawiona na równi z nim – wszystkie inne kobiety na malowidłach ukazane są jako proporcjonalnie mniejsze).  W różnych wiekach Egipt starał się poszerzyć swoje wpływy na półpustynnych terenach przygranicznych (Nubia), co ostatecznie zakończyło się podbiciem Egiptu i wniesieniem na tron dynastii kuszyckiej (etiopskiej- na ponad dwa wieki). Potwierdza to fakt silnej wymiany kulturowej z potężnym czarnym państwem na terenie środkowej Afryki, na którego nie ma miejsca w pisanej ręką europejskich badaczy historii ( tamte tereny uznaje się jako „czarną”  dziurę aż do powstania państwa Aksum w I w. n.e.) Dodatkowo księga Exodusu wspomina, iż Mojżesz jako patriarcha Izreala przyjął we wczesnej młodości wykształcenie godne faraona, a w późniejszych czasach miał zostać mężem etiopskiej księżniczki. Zostało mu to później wypomniane przez siostrę Miriam, za co później została ukarana przez Jahwe.

Nie był to bynajmniej pierwszy przypadek, gdy Izrealita bierze sobie za żonę kobietę obcej narodowości. W Pozostałych częściach księgi Jeremiasza, stanawiących apokryficzną część znanej nam ze Starego Testamentu księgi opisany jest fakt posiadania przez proroka Jeremiasza (jedno z najważniejszych proroków ST!) żony obcego pochodzenia - także Kuszytki. Nie obowiązywała wtedy jeszcze zasada dziedziczenia po matce (skodyfikowane prawo halachiczne dotyczące matriarchalnego dziedziczenia zostało ogłoszone dopiero w 200r. n. e) i dzieci z takich małżeństw w dalszym ciągu uchodziły za członków Narodu Wybranego. 

Najbardziej prawdopodobną wersją tłumaczącą całe zamieszanie jest fakt, że w trakcie pobytu w Egipcie ludność hebrajska w pewnym stopniu wymieszała się z ludnością zamieszkującą Egiptu i przez 400 lat upodobniła się do swoich sąsiadów. W późniejszych latach mieszane małżeństwa z afrykańskimi księżniczkami posiadał zarówno król Dawid (Bat-sheeba) jak i Salomon (Makedah).

Stoi to jednak w sprzeczności z dzisiejszym obrazem Izreala i potomków Żydów jako osób o europejsko białej skórze. Biały jest cechą recesywną, więc lud o ciemnym kolorze skóry nie mógł wyewoluować w tak czystej postaci do ludu o białym kolorze skóry (dodatkowo biorąc pod uwagę fakt, że w latach późniejszych ortodoksyjni żydzi zaczną się izolować od całej reszty). Bardzo możliwe więc, że obecni żydzi nie pochodzą bezpośrednio od narodu wybranego, lecz są to potomkowie lokalnej ludności kananejskiej przyłączonej poprzez przyjęcie żydowskiej kultury i tradycji – podobnie jak w późniejszych wiekach Karaimi.

Kropką nad i w tym przypadku mogą stać się mozaistyczni Felasze, pochodzący z Etiopii i posiadający swoją własną odmienną wersję Tory (Tabot). Mienią się oni bezpośrednimi potomkami sług króla Salomona ofiarowanych w darze królowej Makedzie i ich synowi Menelikowi I. To właśnie ich przodkowie mieli na polecenie anioła skraść świętą Arkę Przymierza, która ponoć po dzień dzisiejszy znajduje się w Etiopii.